„U PROGU DNIA” w Radiu Katowice – Środa – 15. 03. 2017 r., g. 6.15 – ks. Stefan Czermiński
Środa 2 Tydz. Wielkiego Postu (rok A, cykl I)

CHCESZ BYĆ WIELKI – CZYLI JAKI ?

Szczęść Boże – wszystkim słuchaczom!

Kiedy obserwujemy dzisiejszy świat i ludzkie zachowania, to nie trudno nam zauważyć, że bardzo wiele serc jest ogarniętych pragnieniem wielkości. Dość powszechny jest pęd do sukcesu. Któż nie chciałby zostać sławnym, bogatym, albo wpływowym?

Równie łatwo możemy spostrzec, że pragnienie sukcesu za wszelką cenę nie prowadzi do szczęścia, lecz do poważnych konfliktów, przynosząc ze sobą coraz więcej cierpienia. I nie może być inaczej, skoro zjawiska te są przejawami największego z grzechów, grzechu pychy.

Właśnie problemu pychy i pokory dotyczy dzisiejsza Ewangelia. Oto do Jezusa „podeszła matka synów Zebedeusza... i oddając Mu pokłon, o coś Go prosiła. Jezus ją zapytał: Czego pragniesz? Rzekła Mu: Powiedz, ażeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie: jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie. Odpowiadając Jezus rzekł: Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić? (…) Gdy dziesięciu pozostałych to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch braci. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu.” (Mt 20,17 – 28).

Co Jezus chciał nam przekazać w usłyszanej scenie? Czy potępił owo, nurtujące tyle serc ludzkich, pragnienie wielkości?

Jezus nie potępia go, lecz z wielką delikatnością koryguje nasze rozumienie wielkości. Zwróćmy uwagę na Jego dość zagadkowe pytanie: „Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?”

To tak jakby zapytał: „Czy jesteście godni mojej miłości? I zaraz dodał: „Nie jesteście, a mimo to Ja was uratuję i wywyższę, bo was kocham!”

Prawdziwa wielkość w oderwaniu od Boga nie istnieje, bo jesteśmy grzeszni. Ziemskie kariery, stanowiska i trony są tylko pozorem. Prawdziwa wielkość rodzi się ze wspólnoty z Bogiem. Jezus używa tu obrazu wspólnie dzielonego kielicha, abyśmy, puszczając wodze wyobraźni, zobaczyli oczyma duszy widok wspaniałej uczty w Królestwie Niebieskim, gdzie Chrystus sadza nas przy stole, na honorowym miejscu, tuż przy Sobie, bo za chwilę rozpocznie się biesiada, pełna przeżyć, mistycznych zwierzeń, śpiewów, szczerego śmiechu i radosnych opowieści.

Uczta niebieska to druga część dzielonego z Chrystusem kielicha. Pierwszą jego część kosztujemy już wcześniej, na ziemi, gdzie radości towarzyszy cierpienie. Jednak świadomość, że pijemy ten kielich wspólnie z Chrystusem uskrzydla nas. Dzięki Jezusowi jesteśmy zdolni do Miłości, do Służby, do Przebaczenia, Ofiary z życia i do Pokory. Chyba wszyscy przyznamy, że w takich właśnie słowach, jak Miłość, Służba i kolejne przed chwilą wymienione, wyraża się wielkość człowieka.

Czasem Bóg obdarzy kogoś jakimś niezwykłym talentem, potrzebnym tylko tu na ziemi... Jeśli jednak nie rozpoznamy w nim Bożego daru, i nie wprzęgniemy go w służbę miłości, to może on niebezpiecznie rozbudzić naszą pychę i stać się naszą zgubą... Dlatego warto, abyś postawił sobie w czasie obecnego Wielkiego Postu to ważne pytanie: Co dla ciebie jest prawdziwą wielkością?

Dobrego dnia!