„U PROGU DNIA” w Radiu Katowice – Środa – 19.11.2014 r., g. 6.15 – ks. Stefan Czermiński

33 Tydzień zwykły (Rok A, cykl II)

ŁASKA CHWILI – ŁASKA WIECZNOŚCI

Szczęść Boże – wszystkim!

Czytania liturgiczne ostatnich dni wciąż przypominają o czekającej nas wieczności, o nadchodzącym końcu czasów, o zbliżającej się chwili, kiedy będziemy musieli się rozliczyć z naszego życia.

Ciekawym komentarzem do tych myśli są świętowani w liturgii w tych dniach nasi polscy święci i błogosławieni. Na przykład wczoraj wspominana, błogosławiona Karolina Kózkówna, która wolała się bronić przed rosyjskim żołdakiem, aby zachować swoją czystość i godność, niż ocalić życie ziemskie;

czy też dzisiejsza błogosławiona, księżniczka Salomea, według niektórych historyków – nawet królowa, która również chętnie, po śmierci swego męża, pozostawiła splendory życia dworskiego i wstąpiła do wspólnoty sióstr klarysek w Zawichoście, gdzie zachwycając wszystkich swoją pokorą i wyciszeniem, przygotowywała się do przejścia na drugi świat. Wiedziała bowiem, że tam zobaczy Tego, za kim zawsze tęskniła, największą miłość swojego życia – Jezusa!

To częsta cecha świętych, iż nie patrzą tak negatywnie na swoją śmierć, jak to ma w zwyczaju świat. Wiara bowiem poszerza ich przyszłość o całą wieczność. Stąd pojawia się wtedy inne myślenie. Nie zmącone zbytnio niepokojami o doczesność. Myślenie, w którym, co ciekawe, o wiele ważniejszy staje się drugi człowiek.

Takie refleksje się budzą, gdy czytamy w ostatnim Gościu Niedzielnym wywiad ze słynnym Jeanem Vanier. Mamy wrażenie, że spotkaliśmy świętego.

Faktycznie, ten założyciel „Arki”, znanego na całym świecie ruchu opiekującego się osobami niepełnosprawnymi intelektualnie, w dość powszechnej ocenie, należy do współczesnych mocarzy ducha, którzy, obok Jana Pawła II, Matki Teresy z Kalkuty, czy brata Roger'a z Taize, ocalili świat XX wieku przed katastrofą moralną, przed utratą Boga.

We wspomnianym wywiadzie również pojawia się motyw myślenia o śmierci.

„Ja boję się śmierci!” – mówi wprost dziennikarka. „– To musisz nad tym jeszcze popracować!” – odpowiada Jean Vanier. „Jednak – dodaje „przyjaciel wykluczonych” – nie chodzi o to, czy się jej boisz, czy nie. Istotne, żeby ten strach nie zapanował nad tobą, nie dyktował ci twoich zachowań, nie utrudniał ci życia. Bo najważniejsze jest właśnie świętowanie życia!”

Jean Vanier wyjaśnia dalej na czym polega owo „świętowanie życia”: – To odkrywanie najważniejszej prawdy o sobie, czyli odkrycie „zdolności do bycia kochającym, pokornym, nie mającym ambicji, żeby zawsze i wszędzie być najlepszym...”.

Pięknie mówi także o miłości: Kochać „to znaczy stale próbować samemu zmieniać się na lepsze, a nie żyć tym, jak zmienić drugiego...”.

Na końcu wywiadu dziennikarka pyta: „Co dla Pana jest najważniejsze?”

„Życie chwilą obecną” – odpowiada Jean. „Cieszenie się z teraźniejszości. Teraz cieszę się z waszej obecności, z waszych odwiedzin... Liczy się każda chwila i umiejętność jej świętowania.”

Słuchając takich myśli, mamy wrażenie zanurzania się w wieczność. Nic w tym dziwnego, bo tacy są święci; już tu na ziemi zaczynają być wieczni. Dlatego warto szukać ich towarzystwa, aby nauczyć się od nich żyć pełnią życia.

Dobrego dnia!